Η ΠΤΩΣΗ ΣΤΗΝ ΥΛΗ

ΖΗΤΗΜΑ - ΘΕΜΑ:

Γιατί αναζητούμε πάντοτε αυτό που "νομίζουμε" ότι μας λείπει;


Να διευκρινήσω πρώτον οτι είμαι άνθρωπος - άρα θα μιλήσω απο την ανθρώπινη πλευρά. Αν κάποιος είναι Πνεύμα και θέλει να μας πει τις δικές του απόψεις, ας γραφτεί στο φόρουμ κι ας το κάνει...

Αν ισχύει λοιπόν τελικά το "όπως πάνω έτσι και κάτω" (ή "όπως κάτω έτσι και πάνω"), τότε τελικά μήπως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε;;; (άνθρωποι ενσαρκωμένοι και πνεύματα εν αναμονή ενσαρκώσεως). Μήπως τελικά ισχύει για όλους το ότι "αναζητάμε πολύ αυτό που νομίζουμε ότι μας λείπει;"...

Είμαστε εδώ κάτω (γιατί προφανώς ένα κομμάτι μας θέλει να ζήσει διάφορες εμπειρίες) - αλλά συγχρόνως (και ιδιαίτερα όταν οι εμπειρίες είναι διαφορετικές απ' αυτές που νομίζαμε ότι θα θέλαμε), θέλουμε να την κάνουμε (αχ εδώ δεν είναι ωραία πρέπει να φύγω απ' αυτό τον κόσμο της ύλης και του πόνου και να ξαναγίνω "τέλειο" πνεύμα - για να βρώ την ησυχία μου). Μόλις ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και οι εμπειρίες αρχίσουν να ξαναείναι όπως θα τις θέλαμε - το ξανασκεφτόμαστε... "Μήπως είναι καλά κι εδώ στην ύλη;" κλπ κλπ (μέχρι να ξαναρχίσουν οι εμπειρίες να γίνονται "δυσάρεστες", οπότε το ξανασκεφτόμαστε για το Πνεύμα)!!

Και τελικά ποιος μας λέει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και στην κατάσταση του πνεύματος; Γιατί να ήμασταν κάποτε "τέλειοι";

Η - απ' την άλλη - γιατί να μην υπάρχει αυτή η "τελειότητα" και στον κόσμο της ύλης;

Είστε σίγουροι ότι στον κόσμο του Πνεύματος επικρατεί μόνο "τελειότητα"; Το πνεύμα μπορεί να αισθάνεται το ίδιο "ατελές" μ' εμάς. Ναι δεν το απασχολούν οι πιστωτικές κάρτες, ούτε οι δακρύβρεχτοι χωρισμοί, ούτε αν καεί το φαγητό - αλλά μήπως ένα "κομμάτι" του αποζητά αυτό που του λείπει - τις εμπειρίες δηλαδή;;; - έστω κι αν αυτές είναι ένα καμμένο φαγητό ή ένας δακρύβρεχτος χωρισμός - (για τις πιστωτικές κάρτες δεν είμαι και τόσο σίγουρος).

Μήπως όλα αυτά είναι μόνο παιχνίδια του μυαλού και τίποτ' άλλο; Γιατί απ' ότι φαίνεται όλοι θέλουν κάτι άλλο απ' αυτό που έχουν. Ολοι θέλουν κάτι άλλο απ' αυτό που είναι. Είτε είναι άνθρωποι - είτε πνεύματα.

Η διαφορά ισως είναι ότι το πνεύμα το ξέρει αυτό - και βουτά "συνειδητά" ξανά μέσα στην εμπειρία (ξέροντας ότι δεν υπάρχει "καλή" ή "κακή" εμπειρία), ενώ ο άνθρωπος θέλει να παρακάμψει αυτό που οι ταυτίσεις του τον κάνουν να θεωρεί ως "κακή" εμπειρία και να ξαναγίνει πνεύμα (νομίζοντας ότι εκεί θα βρει την υπέρτατα "καλή" και "τέλεια" εμπειρία-- κούνια που τον κούναγε!!!).

Το ζήτημα είναι πως αν δεν βρούμε την "τελειότητα" εδώ - στο όποιο μικρό καθημερινό - υλικό πράγμα κι αν κάνουμε, μάλλον δεν θα την βρούμε και πουθενά αλλού (γίνουμε δεν γίνουμε πνεύμα)! Η μ' άλλα λόγια η "τελειότητα" συνυπάρχει πάντα με την "μη - τελειότητα" και στο γήινο και στο πνευματικό πεδίο. Απλά εμείς βάζουμε ταμπέλες και διαχωρισμούς ("αν εδώ υπάρχει "ατέλεια" και "πόνος" -- ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ "ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΤΙ - ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ -- τότε στο κόσμο του πνεύματος σίγουρα θα είναι "τέλεια") κλπ κλπ.

Ενα ωραίο βιβλίο που μπορεί να διαβάσει κανείς γι αυτά τα θέματα είναι το "Συζήτηση με τον Θεό" (ιδιαίτερα το 1ο βιβλίο της σειράς) του Neale Donald Walsch...

© Copyright - Γ. Καλοκύρης - Το περιεχόμενο του άρθρου αυτού διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή αναδημοσίευσή του, σε οποιοδήποτε μέσο μετά ή άνευ επεξεργασίας.