ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ «ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ» ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

ΖΗΤΗΜΑ - ΘΕΜΑ:

Οι γονείς μου δεν μου συμπαραστάθηκαν ποτέ… με «κατάστρεψαν».

ή

αν δεν είχα τόσο τραυματική παιδική ηλικία, τώρα θα ήμουν ευτυχισμένος.


Οι γονείς είναι δικές μας προεκτάσεις (όπως κι εμείς δικές τους). Εκφράζουν και ανταποκρίνονται ή μας «βγάζουν» αυτό που ΗΔΗ έχουμε μέσα μας. Είναι το καλύτερο δώρο που μας «έκαναν» ποτέ (στην πραγματικότητα ΕΜΕΙΣ – σαν Ψυχές - τους «διαλέξαμε»). Ακόμα κι αν μας απορρίπτουν ή μας δέρνουν ή …οτιδήποτε (ακόμα κι αν μας εγκαταλείπουν ή μας κακοποιούν).

Αν ένα παιδί κρύβει μέσα του το εξής επικίνδυνο: «Ναι θέλω να μ’ απορρίπτουν», «Ναι μ’ αρέσει να με μειώνουν» (εξωτερικά κανείς δεν το θέλει, πολλοί από μας όμως στην πραγματικότητα «γουστάρουμε» να μας ποδοπατάνε), τότε οι γονείς θα είναι οι πρώτοι που θα το κακομεταχειριστούν. Είναι αυτό αδικία; Δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα; (φυσικά δημιουργεί…). Έχει καταστρέψει τη ζωή μας; (φυσικά την έχει «καταστρέψει» - ή τουλάχιστο έτσι νομίζουμε αρχικά..). Δείχνει όμως από την άλλη, ότι πρέπει κάποτε να συνδιαλαγούμε μ’ αυτό μας το κομμάτι; Δείχνει ότι θα έρθουμε στην απελπιστική κατάσταση, ώστε κάποτε ν’ αναγκαστούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό; Οι γονείς φταίγανε; Οι γονείς μας «καταστρέψανε»;

'Η μας βοήθησαν να δούμε και να βγάλουμε στη φόρα κάτι που αποφεύγαμε;

Άλλο παράδειγμα… Αν «πρέπει» ν’ αναπτύξουμε αυτοπεποίθηση, αυτό σημαίνει ότι (νομίζουμε ότι) δεν έχουμε αυτοπεποίθηση. Αν οι γονείς μας μας δεχόταν χωρίς όρους, δεν θα αναπτύσσαμε ποτέ αυτοπεποίθηση. Θα βγαίναμε απροστάτευτοι στο έξω κόσμο και θα αναγκαζόμασταν να αναπτύξουμε αυτοπεποίθηση με πολύ πιο δύσκολο τρόπο. Οι γονείς μας μας προετοιμάζουν. Μας φέρνουν σε επαφή με κομμάτια του εαυτού μας που έχουμε απωθήσει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος με χαμηλή αυτοπεποίθηση, που να είχε πλήρη συμπαράσταση από τους γονείς του! Όλοι είχανε τρομερή αντίσταση, κόντρες και μη αποδοχή. Έτσι πρέπει να γίνεται (το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που έχουν υπερβολική – αλλά ψεύτικη - αυτοπεποίθηση. Που κρύβουν το πόσο πληγωμένοι, ευάλωτοι και εξαρτημένοι είναι, επιτιθέμενοι διαρκώς στους άλλους, ή φροντίζοντας πάντα να μάχονται έχοντας ζωτική ανάγκη να επιβεβαιώνονται και να νικούν συνέχεια).

Μερικοί από μας δεν ξεφεύγουν από τον φαύλο κύκλο («ποτέ κανείς δεν μου συμπαραστάθηκε, ποτέ δεν με δέχτηκαν όπως είμαι» κλπ). Άλλοι σταδιακά, αναπτύσσουν «ισχυρή» προσωπικότητα (όχι με την έννοια που η κοινωνία αποδίδει στον επιτυχημένο) και δέχονται τον εαυτό τους όπως είναι. Δεν προσπαθούν πια να αποδείξουν στους γονείς τους (ή στον εαυτό τους) ότι αξίζουν. Νοιώθουν ότι αξίζουν έτσι κι αλλιώς. Κι όταν γίνει αυτό, τότε με έκπληξη βλέπουν ότι κι οι γονείς – όπως και οι άλλοι - αρχίζουν να τους δέχονται…

Δείτε περισσότερα για το θέμα αυτό (σχέσεις γονιών - παιδιών και πως μεταβιβάζεται το "κάρμα" απο γενιά σε γενιά) στο άρθρο:
ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

© Copyright - Γ. Καλοκύρης - Το περιεχόμενο του άρθρου αυτού διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή αναδημοσίευσή του, σε οποιοδήποτε μέσο μετά ή άνευ επεξεργασίας.